"Dziękuję Bogu, że go mam"
5 maja! Dziś mija 7 lat od dnia, w którym mój niepełnosprawny syn przyjął I Komunię Świętą. Za kilka dni przystąpi do sakramentu Bierzmowania. Będąc mamą również zdrowych dzieci, mam wrażenie, że najbardziej przeżywam takie dni właśnie u tego ,,chorego’’ dziecka. Nie wiedziałam od czego rozpocząć moją historię, ale właśnie sobie uświadomiłam, że zaczęłam od ,,właściwej strony’’. To dzięki wierze i modlitwie mój syn żyje. Gdy się urodził 17 lat temu wydawało się, że będzie zdrowym, normalnym dzieckiem. Pamiętam ten moment, kiedy zobaczyłam go po raz pierwszy. Był najpiękniejszym niemowlęciem na świecie. Miał maleńką główkę, duże, śliczne oczka i długie ciemne włoski. Nie mogłam ukryć wzruszenia i szczęścia, jakie wtedy przeżywałam. Był maleńki, bo miał zaledwie 2 kg, więc pielęgniarki włożyły go do inkubatora, żeby się ogrzał. Siedziałam przy nim, patrząc z dumą na mój ,,najwspanialszy cud świata’’. Gdy wieczorem w końcu mogłam go zabrać do swojego pokoju, moja...