Światło w ciemności.

   Słońce świeci zawsze. Świeci nawet w nocy. To, że go wtedy nie dostrzegasz, nie znaczy, że zgasło; znaczy tylko, że go nie widzisz, a ono wykonuje swoją pracę, nigdy nie gasnąc. Świeci zawsze.

     Sara była naszym pierwszym dzieckiem, wyczekiwanym, upragnionym, naszą śliczną córeczką. I chociaż szybko po Jej narodzinach okazało się, że będzie chora i nie będzie rozwijać się jak inne dzieci, pokochaliśmy ją bardzo. Bywały chwile, kiedy trudno było obserwować, jak rośnie Sara, nie robiąc postępów w rozwoju - nie zaczyna chodzić, mówić. A z każdym kolejnym rokiem Jej życia, choroba czyni coraz większe spustoszenie z Jej kruchym ciałkiem. Lecz w tym ciałku mieszkała cudowna osoba, której mądre spojrzenie potrafiło wyrazić wszystko. Wiedzieliśmy, że bardzo nas kocha, a jej promienny uśmiech zarażał nas radością. Nauczyła nas jak cieszyć małymi rzeczami i jak naprawdę niewiele potrzeba człowiekowi do szczęścia. Nauczyła nas pokory do życia, aby doceniać to, co się ma i czerpać z tych małych chwil szczęścia. To było światło w ciemności. Ona miała tak niewiele, a tak dużo potrafiła dać. Nikt nie kochał nas tak bardzo jak ona. To było coś wyjątkowego - bo jak wyrazić miłość bez słów i bez gestów - Ona to potrafiła okazać całą sobą, wyrazem oczu, uśmiechem.

     W pamięci na zawsze pozostanie, jak pięknie witała nas każdego ranka - jaśniejąc radosnym uśmiechem i okazywała miłość, taką doskonałą - bez powodu i bez przyczyny, za to, że po prostu jesteśmy.  Świat jaśniał od Jej szczerego uśmiechu, od sposobu, w jaki okazywała uczucia. A Jej świat był prosty, czysty i niewinny - tak jak Ona sama. I chociaż cierpiała, znosiła to dzielnie, jak bohater.

Nasza księżniczka Sara - anioł uwięziony w niedoskonałym ciele, które uwiera i nie daje Jej w pełni wyrazić siebie. W końcu jednak zrozumiałam, dlaczego Bóg dał nam Sarę. On się nie myli i jeśli nawet tego nie dostrzegamy - obdarza dobrem. Mimo, że czasem czegoś nie rozumiemy, nie znamy wszystkich odpowiedzi, wystarczy Mu po prostu zaufać i oddawać to, co nas przerasta. Wtedy jest łatwiej. Dzisiaj wiem, ile dobra przyszło z istnienia i życia Sary, z tego, że była i jaka była.

     W drugiej dobie po urodzeniu doszło u Sary do wylewów w mózgu z powodu przebytej w ciąży -cytomegalii - niegroźnej choroby, jednak w ciąży niebezpiecznej, tak jak odra czy różyczka. I to spowodowało mózgowe porażenie dziecięce- czterokończynowe z wiotkością kręgosłupa, który się z czasem krzywił, co sprawiało, że narządy wewnętrzne się przesuwały. Aż w końcu płuca nie mogły działać jak należy. W końcu doszło do niewydolności oddechowej.

    Niezwykle trudnym momentem był czas Jej odejścia, niedługo przed Jej szesnastymi urodzinami. To w jaki sposób Bóg nas przygotował i przeprowadził, zapewniając swoją opiekę w tej dramatycznej chwili rozstania, było cudem. On trzymał nas w swoich rękach, wypełniając serca pokojem, kiedy Sara wydawała ostatni oddech. I chociaż ciężko to wytłumaczyć i objąć rozumem – tak było, bo nie bylibyśmy w stanie poradzić sobie z tym sami.

       I chociaż teraz tęsknimy, bo nie ma Sary wśród nas, to wierzę, że Ona jest już szczęśliwa, po drugiej stronie wieczności. Tam, gdzie jest całkowicie wolna, gdzie nie krępuje Jej już zdeformowane chorobą ciało, gdzie nie czuje bólu i nie cierpi. Dla niej przyszedł już czas, by odpocząć.

     To było światło w ciemności. Światło w niepełnosprawnym dziecku – tak niedoskonałym fizycznie, a cudownym zarazem.