Mój syn nauczył mnie optymizmu.

     Gdy rodzi się dziecko, nasz świat się zmienia, a gdy rodzi się wyjątkowe i chore dziecko, tym bardziej. Wtedy myślimy, że nie damy rady, że wszystko zmieni się na gorsze. Później okazuje się, że niekoniecznie.

     Mój syn przyszedł na świat jako nasze czwarte dziecko. Ciąża przebiegała bez problemów i nic nie zapowiadało, że urodzi się z ZD. Na początku byliśmy przerażeni, nic o tej chorobie nie wiedzieliśmy, czytaliśmy tylko w internecie. Ale nie było czasu na rozpacz, trzeba było wziąć się w garść i stawić czoło systemowi, ludziom i służbie zdrowia. Należało ogarnąć pracę na gospodarstwie, troje pozostałych dzieci, rehabilitację i wizyty u lekarzy, bo okazało się, że syn ma też wadę serca, niedoczynność tarczycy, wadę wzroku i wiotkość mięśni.

     Gdy był mały, często chorował na zapalenie krtani, a to powodowało, że po prostu się dusił. Dziś się śmieje, że mieszkaliśmy w samochodzie. Mąż bardzo kochał syna i wspierał mnie, pomagał. Mawiał, że trzeba kochać, jak każde dziecko i będzie dobrze . I było… do czasu gdy syn miał 9 lat. Zmarł mąż -  to była dla nas tragedia, po której ciężko się było podnieść. Wiedziałam, że nie mogę się załamać i muszę dać radę i jakoś przeżyliśmy. Mój syn jest pogodnym dzieckiem i w przeciwieństwie do zdrowych dzieci nigdy nie narzeka( nawet jak czekamy do lekarza trzy godziny) .

     Moje dziecko nie jest inne czy gorsze, nie sądzi nikogo, nie ocenia, nie ma w sobie zawiści, przebiegłości, nienawiści, chciwości. Nauczył mnie cierpliwości i optymizmu. Odkąd go mam, nigdy nie planuję dużo do przodu, żyję na bieżąco i nie martwię się na zapas.

     Problemy zawsze są, ale jeśli mamy zdrowie i siłę, żeby ich pokonać, nie jest źle. No i mamy wokół siebie ludzi, którzy nas kochają, lubią, pomagają( nawet dobrym słowem i uśmiechem), dobrze nam życzą. A to przecież jest najważniejsze. 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

,,Szczęśliwa, że będę mamą’’

Mając 27 lat urodziłam syna w 37 tygodni ciąży. Wszystko było w porządku, gdy już syn przyszedł na świat, zapytałam panią doktor, czy mogłaby mi go pokazać. Kiedy zobaczyłam moje dziecko coś mnie zaniepokoiło, ale nikt nic mi nie powiedział. Dostał 10 w skali Apgar. Na drugi dzień Pani doktor zaprosiła mnie i męża do gabinetu, żeby porozmawiać – trzeba zrobić badania genetyczne, bo podejrzewają ZD. Badania się potwierdziły. Zaczęliśmy jazdę po lekarzach: neurolog, kardiolog, endokrynolog i rehabilitacja co dwa tygodnie. Powoli zaczęliśmy się oswajać, że Karol będzie funkcjonował inaczej.      Gdy miał 3 latka, posłaliśmy go do przedszkola, gdzie mieszkamy. Był bardzo lubiany, grzeczny, tylko nic nie mówił. Jeździłam też na rehabilitację do Strzyżowa, gdzie miał zajęcia z Panią Joasią, która mnie zapytała, czy nie chciałabym posłać syna do szkoły we Frysztaku. W 2009 roku syn zaczął przygodę szkolną, z której jesteśmy bardzo zadowoleni, dużo się nauczył. Jedną taką ...
Czytaj więcej

HISTORIA ANI

      Do czasu narodzin nic nie wskazywało na to, że coś może być nie tak. Na drugi dzień po narodzinach, lekarz stwierdził, że Ania ma zespół Downa. Pominę, ile to kosztowało zdrowia, łez i pytań: dlaczego akurat my? Dla nas rodziców to był szok - brzmiało to jak wyrok. Zacząłem szukać w Internecie informacji na temat tej choroby i możecie wierzyć, że nie było to nic pozytywnego.      Po wyjściu ze szpitala dostaliśmy skierowanie na rehabilitację do ośrodka w Potoku koło Krosna, ponieważ okazało się że Ania ma słabe napięcie mięśniowe, a także bardzo duże niedowidzenie . Zajęcia odbywały się raz w tygodniu przez prawie cztery lata, a dodatkowo dostawaliśmy instrukcje, jak rehabilitować dziecko w domu. W domu rehabilitowaliśmy Anię trzy razy dziennie, po około półtorej godziny przez prawie cztery lata. Pierwsze kroki Ania zaczęła stawiać w wieku prawie trzech lat. W wieku czterech lat Ania poszła do przedszkola we Frysztaku i chodziła...
Czytaj więcej