,,Szczęśliwa, że będę mamą’’

Mając 27 lat urodziłam syna w 37 tygodni ciąży. Wszystko było w porządku, gdy już syn przyszedł na świat, zapytałam panią doktor, czy mogłaby mi go pokazać. Kiedy zobaczyłam moje dziecko coś mnie zaniepokoiło, ale nikt nic mi nie powiedział. Dostał 10 w skali Apgar. Na drugi dzień Pani doktor zaprosiła mnie i męża do gabinetu, żeby porozmawiać – trzeba zrobić badania genetyczne, bo podejrzewają ZD. Badania się potwierdziły. Zaczęliśmy jazdę po lekarzach: neurolog, kardiolog, endokrynolog i rehabilitacja co dwa tygodnie. Powoli zaczęliśmy się oswajać, że Karol będzie funkcjonował inaczej.

     Gdy miał 3 latka, posłaliśmy go do przedszkola, gdzie mieszkamy. Był bardzo lubiany, grzeczny, tylko nic nie mówił. Jeździłam też na rehabilitację do Strzyżowa, gdzie miał zajęcia z Panią Joasią, która mnie zapytała, czy nie chciałabym posłać syna do szkoły we Frysztaku. W 2009 roku syn zaczął przygodę szkolną, z której jesteśmy bardzo zadowoleni, dużo się nauczył. Jedną taką rzeczą, którą pokonał, było przyswojenie innych pokarmów, bo miał odruch wymiotny. Dzięki Pani Anecie Karol dziś je wszystko. Lubi chodzić do szkoły – ma kolegów i koleżanki. Grono pedagogiczne jest wspaniałe zawsze pomocne i daje dużo wsparcia nam, jako rodzicom, co dodaje nam sił w codziennym życiu. Bardzo dziękuje w imieniu moim i innych rodziców za wszystko. Karol jest wspaniałym synem, nauczył się jeździć na rowerze, w miarę umie też pływać, stara się być samodzielny, jest towarzyski, lubi tańczyć, śpiewać. Uwielbia porządek w pokoju, nie lubi, jak ktoś przestawia jego rzeczy. Jest trochę uparty, ale ogółem, jak on to sam mówi, ,,Jestem gość’’.


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Mój syn nauczył mnie optymizmu.

     Gdy rodzi się dziecko, nasz świat się zmienia, a gdy rodzi się wyjątkowe i chore dziecko, tym bardziej. Wtedy myślimy, że nie damy rady, że wszystko zmieni się na gorsze. Później okazuje się, że niekoniecznie.      Mój syn przyszedł na świat jako nasze czwarte dziecko. Ciąża przebiegała bez problemów i nic nie zapowiadało, że urodzi się z ZD. Na początku byliśmy przerażeni, nic o tej chorobie nie wiedzieliśmy, czytaliśmy tylko w internecie. Ale nie było czasu na rozpacz, trzeba było wziąć się w garść i stawić czoło systemowi, ludziom i służbie zdrowia. Należało ogarnąć pracę na gospodarstwie, troje pozostałych dzieci, rehabilitację i wizyty u lekarzy, bo okazało się, że syn ma też wadę serca, niedoczynność tarczycy, wadę wzroku i wiotkość mięśni.      Gdy był mały, często chorował na zapalenie krtani, a to powodowało, że po prostu się dusił. Dziś się śmieje, że mieszkaliśmy w samochodzie. Mąż bardzo kochał syna i wspierał m...
Czytaj więcej

HISTORIA ANI

      Do czasu narodzin nic nie wskazywało na to, że coś może być nie tak. Na drugi dzień po narodzinach, lekarz stwierdził, że Ania ma zespół Downa. Pominę, ile to kosztowało zdrowia, łez i pytań: dlaczego akurat my? Dla nas rodziców to był szok - brzmiało to jak wyrok. Zacząłem szukać w Internecie informacji na temat tej choroby i możecie wierzyć, że nie było to nic pozytywnego.      Po wyjściu ze szpitala dostaliśmy skierowanie na rehabilitację do ośrodka w Potoku koło Krosna, ponieważ okazało się że Ania ma słabe napięcie mięśniowe, a także bardzo duże niedowidzenie . Zajęcia odbywały się raz w tygodniu przez prawie cztery lata, a dodatkowo dostawaliśmy instrukcje, jak rehabilitować dziecko w domu. W domu rehabilitowaliśmy Anię trzy razy dziennie, po około półtorej godziny przez prawie cztery lata. Pierwsze kroki Ania zaczęła stawiać w wieku prawie trzech lat. W wieku czterech lat Ania poszła do przedszkola we Frysztaku i chodziła...
Czytaj więcej